Systém Pořizování Údajů,TP8. SEDLÁČEK PAVEL ING. 1979 (można było to wprowadzić, ale rozwój zdecydowanie następował) ZVT B.Bystrica.
74181 @ 10 MHz. SPUAS,MKOS-1.
Cały procesor zbudowany jest na układach serii TTL 74xx, więc nie ma tu mikroprocesora we współczesnym tego słowa znaczeniu.
Panel przedni oznaczony jest jako RPL (Control Panel), podłączony jest do szyny TP8 pojedynczymi przewodami (połączenia uzwojone).
Modelem procesora będzie zapewne jakiś kalkulator firmy HP, chyba zgodnie z terminologią magistrali - sygnały /SIH, /CEO, SP-ScratchPad można znaleźć np. w HP9830 czy w patencie US4012725A. Jeżeli ktoś posiada więcej informacji proszę o kontakt.
Jest to płytka z szeregiem przyłączy o rastrze metrycznym 2,5 mm. Ze zdjęć wynika, że płyty te były najwyraźniej dość aktywnie wykorzystywane do różnych konkretnych zastosowań, w których nie było właściwe użycie żadnej istniejącej płytki peryferyjnej.
(możliwe jest również użycie TNS-BASTL, który powstał później)
Podłącza się je do części ZPP SPU-800, podobnie jak inne karty peryferyjne
Karty można adresować w całej przestrzeni adresowej procesora wynoszącej 64kB. Przynajmniej jedna karta P1K zwykle zawiera Boot ROM, np. do załadowania dodatkowego kodu z taśmy dziurkowanej.
Według dostępnych niepotwierdzonych informacji do SPU-800 był dostępny także komplet kompletnych kart kontrolera z pamięcią DRAM (karty PMT 7CB 006 275, GAD 7CB 006 276 i RSP 7CB 006 277).
Łączą się z częścią ZPP SPU-800
Wskazanie diody:
Funkcje (przyciski):
Licznik programów, ACC, PHASE, CARRY są wyświetlane dynamicznie podczas pracy procesora (diody LED migają)
Magistrala jest kompatybilna we/wy z 8-bitowym TNS.
| MI[0..7] | pamięć IN |
| MO[0..7] | WYJŚCIE pamięci |
| MW | Zapis pamięci |
| CO[0..3] | Wybór wejścia/wyjścia CODe |
| TAK[0..3] | Stan we/wy WYJ |
| SI[0..3] | Stan wejść/wyjść IN |
| DI[0..7] | Dane we/wy IN |
| DO[0..7] | WYJŚCIE danych we/wy |
| /SIH | Blokada usługi |
| /CEO | Wyjście sterujące-włączające |
W 2023 roku Martin Bílý opowiedział o użyciu SPU-800 w CTU FEL: „Wiedziałem o tym jako, powiedzmy, wykształcony użytkownik gdzieś około 1985 roku. Zetknąłem się z nim w trybie, powiedzmy, terminalowego miejsca pracy. Cztery stacje robocze, ekran znakowy, klawiatura. Przez modemy domowe podłączone do doskonałego komputera. Modemy wielkości pudełka po butach. Na tej linii istniał jakiś protokół adresowania poszczególnych miejsc pracy. Mam niejasne pojęcie, że ten tekst transmitowano całą linię, że linie się przewijały. Nie było czegoś takiego jak tryb dalekopisu. Edytowanie plików w trybie liniowym było niewygodne. Użytkownicy używali go tylko w sytuacjach awaryjnych, kiedy nie chcieli poczekaj, aż „normalne” terminale zostaną zwolnione.
W znanym mi wdrożeniu chodziło o zwiększenie liczby stanowisk użytkowników minikomputera ICL-2904. Linią komunikacyjną był kawałek kabla, modemy na obu końcach leżały jeden na drugim na stole jednego z takich stanowisk pracy. Nie wiem po co tam zastosowano modemy. Być może ten komputer ICL wymagał pełnego i prawdziwego interfejsu szeregowego na swoim interfejsie ze wszystkimi sygnałami sterującymi i ich synchronizacją.
Nie mam pojęcia, jakie było typowe zastosowanie SPU-800, jak i do czego był zaprogramowany. W moim przypadku montaż działał na wyimaginowanym włączeniu wyłącznika sieciowego.”
W traktacie o historii stosowania techniki komputerowej na FE A w Brnie tak pisze o SPU-800: „Pierwszą salą terminalową była sala zbudowana w systemie SPU 800... Sala terminalowa była podłączona do minikomputer ADT 4316 za pośrednictwem protokołu komunikacji szeregowej TC-99, jego użycie zaczęto stosować w 1983 roku. System SPU 800 składał się z procesora terminala TP8, 9 ekspanderów, które można było wykorzystać do zwiększenia liczby podłączanych urządzeń i poszczególnych stacji roboczych.]
Można powiedzieć, że podczas rozwoju klasy terminalowej ujawniła się typowa cecha tamtych czasów - nasze miejsce pracy musiało własnym wysiłkiem opracować niezbędny sprzęt techniczny i oprogramowanie. Był to czas, kiedy na rynku pojawiły się urządzenia, których wdrożenie w konkretnym zastosowaniu rozwiązywali sami ich użytkownicy. W naszym zakładzie udało się wdrożyć takie działania.”
Programator EPROM (patrz AMARO w odnośnikach)
Peter Šindler w prywatnej korespondencji (2024/05) stwierdza na temat stosowania SPU-800:
„Ciekawe wdrożenie SPU800 miało miejsce w Ziari nad Hronom w hucie aluminium, gdzie sieć SPU-800 (prawdopodobnie 10 jednostek) została podłączona do SM4-20, a SPU-800 zostały podłączone do pieców do produkcji aluminium , gdzie sprawdzono, czy wystąpił tzw. efekt wyłaniania się skóry, elektrody wykonane z ciekłego aluminium i czas reakcji operatora, i według tego wyszło strasznie, bo operator nie zareagował i tam były bardzo duże straty energii.”
Program dla taśmy dziurkowanej, który ładowany jest przez standardowy moduł ładujący z karty SDP pod adres 0170000 (0xF000) i powoli zlicza na wyświetlaczu panelu przedniego ACC od 0377 do 0000, zawartość taśmy dziurkowanej zakodowanej w BASE64 wygląda następująco:
ADwAOfAA/wBlZv//YwAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAANiVGmVTsTAH/9tl lhpmU7EwB9STFWOyMAfYvUAwAADo